Rosalía de Castro naceu en Santiago de Compostela (A Coruña/Galicia) o 24 de febreiro de 1837.Foi bautizada cos nomes de María Rosalía Rita, filla de pais descoñecidos.

Nos seus primeiros anos Rosalía viviu unha infancia leda nas vilas rurais de Ortoño e Padrón trasladándose despois coa súa nai a Santiago de Compostela.

Moi pouco se sabe da súa educación. O que si sabemos é que na escola mostrou talento para escribir poemas.Tamén lle gustaba o debuxo, a música e o a teatro.

No ano 1856 Rosalía marchou a Madrid, onde residíu, salvo algunha pequena estancia en Galicia, ata 1861. Non se coñecen as razóns polas que Rosalía se desplazou a Madrid, tal vez buscando éxito como escritora, ou como actriz. Alí coñeceu a Manuel Murguía, con quén casou en 1858.

Rosalía tivo con Manuel Murguía sete fillos e, polo traballo do seu marido, viviron entre Madrid, Extremadura, Castela e León e Castela-A Mancha.

Rosalía xamais disfrutou de boa saúde. Loitou sempre contra enfermidades, e a miúdo coa falta de cartos, viviu adicada ao seu fogar, aos seus fillos e ao sue marido, nunca aspirou á fama. Foi precisamente Manuel Murguía quen a convenceu para que publicara as súas obras.

Finou de cancro o 25 de xullo de 1885 aos coarenta e oito anos na súa casa de Padrón (A Coruña-Galicia), a cal hoxe é un museo. Todos os seus fillos morreron antes ca ela, sen poder deixar herdeiros.

Rosalía de Castro escribiu tanto en prosa coma en verso, empregando o galego e o castelán. A súa obra estivo profundamente marcada pola circunstancias que rodearon a súa vida: coma a súa orixe, os problemas económicos, a perda dos seus fillos e a súa fráxil saúde.

Compuso os seus primeiros versos á idade de 12 anos. Aos 17 anos xa era coñecida no "Liceo de la Juventud",lugar de encontro de intelectuais galegos.Alí coincidiría con Eduardo Pondal, Aurelio Aguirre e Juan Manuel Paz Novoa.

Un ano despois de chegar a Madrid, Rosalía publicou un libriño de poesías escrito en lingua castelá que recibiu o título de "La flor".

Parece que foi en Castela, xa casada con Manuel Murguía, onde Rosalía escribiu os seus primeiros poemas en galego (un deles "Adiós, ríos; adiós, fontes").

En castelá escribiu o libro de poema "A mi madre" e as novelas "El caballero de las botas azules" e "La hija del mar". Pero a súa obra maestra en castelá é " En las Orillas del Sar".

En 1863 foi publicado en Vigo o seu primeiro grande libro, Cantares Gallegos, publicado polo seu marido, Manuel Murguía sen o permiso da súa muller.Cantares gallegos constitúe o primeiro libro impreso escrito en galego nunha época na que a lingua galega non se empregaba coma lingua escrita ademais de que, Rosalía é a única escritora galega do século XIX.

Nos poemas recollidos neste libro , Rosalía quixo:

- Cantar as belezas da terra galega.

- Dar a coñecer costumes e tradicións galegas.

- Cambiar a idea que en España se tiña de Galicia.

- Dignificar o idioma e demostrar que o galego é unha lingua apta para a creación literaria.

En 1880 a escritora publicou unha escolma de poemas á que chamaría Follas Novas. Nun comezo o poemario concibiuse como unha continuación de Cantares gallegos pero a maioría dos poemas presentan un diferente espírito poético motivado polo afastamento da terra, as desgrazas familiares e as doenzas físicas e morais.

En Rosalía atopamos a unha muller forte, decidida, moi consciente das dificultades que para unha muller do século XIX supuña o oficio de escritora, nunha sociedade onde o labor intelectual estaba reservada unicamente aos homes.

Preséntase como defensora dos débiles, das mulleres e homes explotados, de "Galicia mesma, a quen xeralmente xuzgan o máis despreciable e feio de España, cando acaso sexa o máis fermoso e dino de loubanza".

Asume ese compromiso empregando a lingua marxinada durante séculos, a lingua que usaban aqueles que, moitas veces analfabetos, foron os auténticos protagonistas e destinatarios da meirande parte dos seus versos.